Schoolperikelen
Ik hou niet zo van het woord huiswerk. Het woord ‘huiswerk’ doet me meteen aan de middelbare school denken. En laat ik daar nu net niet graag aan herinnerd worden. Nee, dat was nou niet de allerleukste periode in mijn leven, en ik ben dan ook eigenlijk wel blij dat ik daar al lang vanaf ben. Maar huiswerk klinkt af en toe nog steeds als ‘wiskunde-opdrachten’ of ‘geschiedenisvragen’. Oftewel: iets wat niet leuk is en wat je eigenlijk helemaal niet wilt doen. Nee, ik vind nog steeds niet alle huiswerkopdrachten even leuk, maar ik vind wél de vakken waar ze voor zijn leuk. En interessant. Maar als ik dan ‘huiswerk moet doen’… dat werkt niet zo mee aan de productiviteit. Ik moet nu toch echt eens ‘huiswerk’ en ‘stomme verplichting’ los van elkaar gaan zien. Ik bedoel, ik ben al meer dan twee jaar geen middelbare scholier meer…
New things & positive thinking
Ik wil dingen doen. Ik wil dingen zien, dingen beleven. Ik wil dingen meemaken die ik nooit zal eerder meemaakte, nieuwe mensen ontmoeten die ik nooit zal vergeten, plaatsen zien waar ik nooit eerder was.
Maar eerst, eerst wil ik de
moed hebben om nieuwe dingen te doen, de moed om de eerste stap in die richting te nemen. Daarbij moet ik vertrouwen hebben, vertrouwen in mezelf en ook vooral niet bang zijn. Want wat is er nu precies eng aan nieuwe dingen? Ja, ik weet niet hoe het zal gaan of wat ik kan verwachten. En ik ben bang dat iets me tegenvalt, dat iets misgaat of dat iets me pijn zal doen.
But:
you never know until you try, right? En ik moet me gewoon maar over die angst heenzetten en positief denken. (Eén van mijn nieuwe voornemens:
positief denken! negatieve dingen denken heeft geen nut en ik word er niet bepaald vrolijker van!) Nieuwe dingen doen en nieuwe ervaringen opdoen is meestal alleen maar leuk en leerzaam. En zo niet, dan leer je daar weer wat van, toch?
Over spijt, het verleden & het nu
We kunnen de tijd niet terugdraaien. Hoe graag we het af en toe (of vaak) zouden willen, het is onmogelijk. Dingen die zijn gebeurd, zijn gebeurd en dat is dat. Niks meer aan te doen.
Spijt hebben we allemaal wel eens, maar spijt hebben heeft geen zin. Spijt hebben van dingen die je wel of juist niet hebt gedaan, je hebt er uiteindelijk niks aan. In het nu leven, dat moeten we doen. Ik zeg het al zo vaak tegen mezelf: vergeet het verleden, leef in het nu! Maar waarom blijft dat toch zo moeilijk? Kunnen we niet makkelijk vergeten wat is gebeurd?
Ik blijf er maar aan denken. Het verleden. De keren dat ik wilde zeggen wat ik voelde maar het niet deed. De kansen die ik had kunnen grijpen maar aan me voorbij heb laten gaan omdat ik bang was. Kan ik die dingen nu niet eens vergeten? Het verleden is het verleden. Het is van invloed op het heden, maar hoort het niet te beheersen.
Elke dag kan een nieuw begin zijn.
Carpe diem. Seize the day. Pluk de dag, zeggen ze.
Ik zal het proberen.
Nee: ik zal het
doen.
Geluk enzo
Terwijl ik zat, kijkend uit het raam, dacht ik na over mijn leven. Was ik gelukkig? Ik dacht niet dat ik dat echt was. Ik vroeg me af, was ik ooit gelukkig geweest? Ik kon me niet herinneren wanneer ik echt gelukkig was geweest. Misschien in mijn kindertijd, toen ik niks had om me druk over te maken, geen zorg in de wereld had. Ik herinnerde me een aantal momenten in de afgelopen jaren wanneer ik gelukkig was geweest, maar dat waren maar korte momenten.
