9 juli 2010
Geluk enzo
Terwijl ik zat, kijkend uit het raam, dacht ik na over mijn leven. Was ik gelukkig? Ik dacht niet dat ik dat echt was. Ik vroeg me af, was ik ooit gelukkig geweest? Ik kon me niet herinneren wanneer ik echt gelukkig was geweest. Misschien in mijn kindertijd, toen ik niks had om me druk over te maken, geen zorg in de wereld had. Ik herinnerde me een aantal momenten in de afgelopen jaren wanneer ik gelukkig was geweest, maar dat waren maar korte momenten.
Ik stond op om mijn raam dicht te doen, het begon een beetje koud te worden. Terwijl ik weer ging zitten nam ik een slok van mijn cappuccino en opende mijn laptop met een diepe zucht. Ik had werk te doen. Alleen kon ik me niet concentreren. Mijn gedachten dwaalden steeds af: waar zou ik gelukkig van worden? Zou een geweldige carrière me gelukkig maken? Misschien. Erachter komen wat ik wilde doen met mijn leven, dat zou goed zijn voor mijn geluk. Terwijl ik daarover nadacht, realiseerde ik me dat hetgeen wat me zeker gelukkig zou maken het weten wat ik wilde was. Eigenlijk: weten wat me gelukkig zou maken. Als ik daar achter zou komen, zou ik weten wat ik moest doen om dat te bereiken, dat te laten gebeuren. Ik had een doel, of doelen, nodig in mijn leven. Dat was het, dacht ik. Dat zou het wel eens kunnen zijn. Dat zou me gelukkig maken. Voor nu in ieder geval, maar dat was genoeg voor mij. Ik deed mijn laptop weer dicht, ik zou nu toch niks gedaan krijgen. En wat dan als ik wist wat ik met mijn leven wilde doen? Ineens vroeg ik me af of ik daar echt gelukkig van zou worden. Nee, ik wist zeker van wel, maar voor hoe lang? Natuurlijk is het fijn om te weten wat je wilt, maar dat wil je het ook bereiken. En zou het dan het proberen te bereiken van je doel zijn wat je gelukkig maakt, of uiteindelijk het bereiken van je doel? Het enige wat ik op dat moment kon doen, bedacht ik me , was daar proberen achter te komen. Uitvinden wat ik met de rest van mijn leven – voor de rest van mijn leven – wilde gaan doen was niet makkelijk. Daarvoor moest ik mezelf beter leren kennen: mijn eerste missie.
Heel herkenbaar dit en erg mooi en goed geschreven meid!
Bij het eerste stukje moest ik direct aan mijn moeder denken, bijna de exact zelfde woorden die zij ook zei (ouders zijn gescheiden vandaar)!
De rest zoals ik al zei heel herkenbaar! ;)
Dit is zó ongelooflijk herkenbaar! Mooi verwoord :) Over dit heb ik de laatste dagen ook veel nagedacht, maar het blijft toch een moeilijk iets.
Een ontzettend mooi stuk. Ik denk alleen dat verschillende dingen je in je leven gelukkig maken. En dat dat per levensfase verschillend is.
Zo herkenbaar, in die zin dat ik nu niet weet wat ik wil met mijn leven. MAAR, ik ben wel gelukkig, dat voel ik wel. En das toch het belangrijkste :)
Mooi geschreven! Herkenbaar.
Je bent echt niet de enige die zo denkt. Het zal je verbazen moest je weten hoeveel mensen in je omgeving niet weten wat ze willen, nu of later.
[…] het antwoord weet ik nog niet. Misschien moet ik toch mijn mening een beetje bijstellen, dat niet het weten wat ik wil me gelukkig maakt, maar juist het erachterkomen, het ontdekken en proberen van nieuwe dingen. Maar […]